Kώστας Kαββαθάς
«?Αν λοιπόν κάποιος με ρωτούσε τι πρέπει να κάνει μια (πραγματική)κυβέρνηση, μια ομάδα αληθινών ειδικών, θα έλεγα να αντιγράψει το παράδειγμα
της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας. Δύο χωρών-μελών της E.E που λίγα χρόνια
πριν βρίσκονταν όχι απλώς στην τελευταία θέση των ετήσιων επισκοπήσεων του
Ο.Ο.Σ.Α., αλλά κάτω απ? το? χώμα!?»
Δώσαμε!? Δώσαμε!?
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ τις διατάξεις του «νέου» προϋπολογισμού και παρακολουθώντας
τους διαχειριστές της εξουσίας να ψελλίζουν τις απίθανες «επεξηγήσεις» για
τη 100ή φορολογική επιδρομή μόνο (και προσέξτε το αυτό) στα πορτοφόλια των
σκληρά εργαζομένων, τιμίων (από ανατροφή ή ανοησία), απόλυτα διαλυμένων και
«σκασμένων» ελλήνων πολιτών, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω ένα χαμόγελο. O
λόγος (όπως γνωρίζουν οι παλαιοί) είναι ότι τα «μέτρα» που έλαβαν, οι φόροι
που επέβαλαν και οι δικαιολογίες που ψέλλισαν έχουν χρησιμοποιηθεί
τουλάχιστον άλλες? 100 φορές στο παρελθόν, πάντα με την ίδια ανυπόφορη
«σοβαρότητα» και «αίσθηση κρισιμότητας» των καταστάσεων.
Από το 1952 και μετά, αλλά και νωρίτερα, από το? 1821 που αποτινάξαμε τον
τουρκικό «ζυγό» (το «ζυγός» εντός εισαγωγικών για λόγους που όλοι
καταλαβαίνουμε αλλά δεν τολμάμε να ψελλίσουμε), η Ελλάδα περνάει κάποια
«σοβαρή κρίση». H «κρίση» μπορεί να είναι οικονομική, πολιτική ή όλο και
πιο συχνά εθνική.
Το 1997 η «κρίση» προήλθε από την «επίθεση» των «κερδοσκόπων» εναντίον ενός
από τα πλέον «σκληρά» νομίσματα του πλανήτη: της δραχμής. (σημ.: όπως όλοι
γνωρίζουμε η «σκληρότητά» της οφείλεται στη πανίσχυρη? βιομηχανική και
τεχνολογική βάση της χώρας. Μόνο τα τελευταία δύο χρόνια δημιουργήθηκαν
τέσσερα νέα εργοστάσια αυτοκινήτων, πέντε πετροχημικά συγκροτήματα, επτά
εργοστάσια κατασκευής μαϊκροτσιπς και δύο εργοστάσια? βιοτεχνολογίας ?για
όσους θυμούνται ακόμα τον τρίτο δρόμο προς το σοσιαλισμό).
Με μια τόσο? ισχυρή οικονομία είναι λογικό η Ελλάδα να δέχεται τις
«επιθέσεις» των κερδοσκόπων, και αυτές τις «επιθέσεις» καλείται να
αντιμετωπίσει ο λαός μέσω του «νέου» προϋπολογισμού, που βέβαια ως στόχο
έχει να αυξήσει τα έσοδα του Δημοσίου κατά εννιακόσια πενήντα εννέα
δισεκατομμύρια (959 δισ).
Από αυτά, όπως διαβάζω σε άρθρο του I. Σιωμόπουλου στο Βήμα της 16/11, τα
409 δισ. θα προέλθουν από την άμεση φορολογία, δηλαδή από τη φορολογία
εισοδήματος φυσικών και νομικών προσώπων καθώς και από τους φόρους
περιουσίας, ενώ 550 δισ. θα προέλθουν από την έμμεση (Φ.Π.Α. κ.λπ). Τα
υπόλοιπα θα «εξασφαλισθούν» από την αύξηση του παρακρατούμενου φόρου των
μισθωτών και των συνταξιούχων, από την κατά 5% αύξηση της φορολογίας των
ανωνύμων εταιριών και από μια ολόκληρη σειρά άλλων αυξήσεων που σε τίποτα
δε διαφέρουν από τις αυξήσεις που επέβαλαν οι «κυβερνήσεις» των
προηγούμενων 50(;) ετών.
Εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος πού θα πάνε αυτά τα 959 δισ. H απάντηση έχει
δοθεί πολλές φορές απ? αυτό το περιοδικό, αλλά αφενός επειδή είναι
«αυτοκινητιστικό» και αφετέρου επειδή δε διαθέτει στήλη παραπολιτικών
σχολίων, δεν έχει γίνει γίνει γνωστή στους μικρομεσαίους διαχειριστές της
μικρομεσαίας «εξουσίας». Από τα 959 δισεκατομμύρια λοιπόν, τα 600 θα πάνε
για να «ρυθμιστούν» τα χρέη της Ολυμπιακής, του ΟΣΕ, αλλά και των: ΕΑΣ,
EAB, ΔΕΠΑ, ΔΕΦΑ, ΑΕΔΙΚ, ΔΕΗ, EBO, EOK, ΕΘΕΛ, ΕΛΟΤ, ΕΛΤΑ, EOMMEX, EOT, ΕΟΦ,
EPT, ΕΤΜΟΛ, ΕΥΔΑΠ, ΗΛΠΑΠ, ΗΣΑΠ, ΙΓΜΕ, KAE, OKAA, ΟΑΘ, ΟΑΣΑ, ΟΔΙΕ, ΟΣΠΑ, ΟΣΕ
και ούτω καθ? εξής εις τον αιώνα τον άπαντα και μέχρι τελικής εξαντλήσεως
και πτώσεως. Αν όμως οι μασέλες των πιο πάνω Δ.Ε.Κ.Ο. δεν αρκούν για να
καταβροχθίσουν τα 959 δισ. επιτρέψτε να αναφέρω μερικές ακόμα (μασέλες)
όπως τις αλίευσα στη στήλη «Επισημάνσεις» της Καθημερινής της 14/11 όπου
αναφέρονται τα εξής κωμικοτραγικά: «Μαύρες τρύπες δεν υπάρχουν μόνο στο
σύμπαν. Έχουμε τις μαύρες τρύπες του ελληνικού προϋπολογισμού, μέσα από τις
οποίες χάνονται εκατοντάδες δισεκατομμύρια των ?φοροανδραπόδων?. Τελευταίως
έχουμε και ?μαύρες τρύπες επενδύσεων?, μέσα στις οποίες εξαφανίστηκαν ?και
εξακολουθούν να εξαφανίζονται? πολλές δεκάδες δισεκατομμυρίων δραχμών.
Πρόκειται για τις ?μη επενδύσεις? που υποτίθεται ότι προχωρεί το ελληνικό
Δημόσιο μέσω των ειδικών φορέων που ιδρύει κάθε φορά, οι οποίες
(επενδύσεις) δεν έγιναν ποτέ.... Μια απ? αυτές είναι η ?επένδυση? της
Αλουμίνας που δεν έγινε ποτέ, αλλά για την οποία δαπανήθηκαν 28 δισ? Μια
άλλη είναι το πετροχημικό εργοστάσιο της Καβάλας..., το εργοστάσιο
αντιβιοτικών στη Πάτρα, που ?εγκαινιάσθηκε? το 1989 και παραμένει?
κλειδωμένο, ?το εργοστάσιο φίλτρων νερού στη Λάρισα, ...μια μονάδα θειούχων
μεταλλευμάτων στην Χαλκιδική».
«Καλό θα ήταν», γράφει ο «Παρατηρητής» (και προσυπογράφουμε), «ένας
δαιμόνιος ρεπόρτερ των μέσων μαζικής εξαπατήσεως, να ασχοληθεί με αυτές τις
?μη επενδύσεις? για να βρει πού πήγαν τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια των
τιμίων ελλήνων πολιτών που εξακολουθούν να πληρώνουν φόρους...».
Πού τους πληρώνουν; Μα σ? αυτή τη σπάταλη, αναποτελεσματική και ανάξια κάθε
εμπιστοσύνης «μηχανή» που αποκαλείται «Ελληνικό Δημόσιο». Αυτό το τέρας του
investigating reporting λοιπόν, εκτός από ανθρώπους και τοπία στην ομίχλη,
ίσως ανακάλυπτε ότι εκτός από τα δισεκατομμύρια που ξεκοκάλισαν οι «δικοί
τους άνθρωποι» μέσα από τις «μη επενδύσεις», δεν αποκλείεται να συνεχίζουν
να ξεκοκαλίζουν καινούρια, επειδή «εργάζονται» σε εταιρίες-φαντάσματα που
δημιουργήθηκαν μόνο και μόνο για να «βολευτούν» ή για να την «κάνουν
αρπαχτή» τα (διαχρονικά) κομματόσκυλα.
Για τους παραπάνω λόγους λοιπόν, αλλά και για άλλους χίλιους που δε χωράνε
σ? αυτήν εδώ τη σελίδα, δεν έχω την παραμικρή εμπιστοσύνη στον τελευταίο
προϋπολογισμό και στα «μέτρα» που ανακοίνωσαν άτομα τα οποία, θα το
επαναλαμβάνω μέχρι να πεθάνω, δεν έχουν στη ζωή τους διαχειριστεί ούτε
περίπτερο.
Θέλετε ένα τελευταίο στοιχείο; Όπως γράφει ο Σπ. Κτενάς στο BHMA της
16/11). ο καθαρός δανεισμός των Δ.Ε.Κ.Ο. αναμένεται να είναι αυξημένος κατά
64,7% το 1998. Με άλλα λόγια οι 48 «επιχειρήσεις» του Δημοσίου θα πάρουν
από 78,9 δισ. δρχ. έναντι 47,9 δισ. που πήραν το 1997. Βέβαια ορισμένες από
αυτές (OTE, Ολυμπιακή Αεροπλοΐα, Olympic Catering, E.P.T. ) παρουσιάζουν
αρνητικές δανειακές ανάγκες, αλλά αν υπολογίσουμε πόσες εκατοντάδες
δισεκατομμύρια δραχμές έχουν καταβροχθίσει στο παρελθόν, ο επόμενος? αιώνας
δεν είναι αρκετός για να ισοσκελίσουν.
Ποια είναι λοιπόν η λύση;
Οι γνώσεις και οι εμπειρίες μου στον οικονομικό τομέα μού επιτρέπουν μόνο
να παρακολουθώ και να καταγράφω τα φαινόμενα (με τη βοήθεια ορισμένων
εκλεκτών συναδέλφων ανάμεσα στους οποίους ξεχωριστή θέση κατέχει ο Γιάννης
Μαρίνος, που τα άρθρα του για τις ασθένειες της ελληνικής οικονομίας
διακρίνονται, εκτός από τη βαθιά γνώση του θέματος και από? θανατηφόρο
χιούμορ).
Αν λοιπόν κάποιος με ρωτούσε τι πρέπει να κάνει μια (πραγματική) κυβέρνηση,
μια ομάδα αληθινών ειδικών, θα έλεγα να αντιγράψει το παράδειγμα της
Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας. Δύο χωρών-μελών της E.E, που λίγα χρόνια
πριν βρίσκονταν όχι απλώς στην τελευταία θέση των ετήσιων επισκοπήσεων του
Ο.Ο.Σ.Α., αλλά κάτω απ? το? χώμα!
Σήμερα η Πορτογαλία, αλλά πολύ περισσότερο η Ιρλανδία, αποτελούν
παραδείγματα προς μίμηση.
Μιμηθείτε λοιπόν τις δύο χώρες. Κάντε επιτέλους το λαό μας να αισθανθεί ότι
ζει και εργάζεται σε μια πραγματικά ευρωπαϊκή χώρα και όχι σ? ένα κράτος,
που πρόσφατη «έρευνα εικόνας» που πραγματοποιήθηκε στις χώρες-μέλη της
Ένωσης, λέει ότι είναι «άναρχο, ρυπαρό και ανεύθυνο», και χαρακτηρίζει τον
Έλληνα «...με τον χαμαιλεοντισμό του υπόδουλου, το θάρρος, αλλά και την
ελαφρότητα του ρωμιού, την ασχετοσύνη, την αναξιοπιστία και τη βαρβαρότητα
του σύγχρονου ανθρωπίσκου...».
Κάντε κάτι πέρα και πάνω από αυτά που σας προτείνουν οι χωρίς φαντασία
λογιστές με τα μαύρα μανικέτια και τα αραχνιασμένα μυαλά.
O 21ος αιώνας έφτασε και εσείς κινήστε ακόμα με τη λογική του 18ου._Κ.Κ.